Gegevens:

Vanochtend ben ik snel naar buiten gegaan. Gewapend met mijn fototoestel probeerde ik de dooi voor te zijn. En het is mij gelukt!

Foto’s van de omgeving waar ik dagelijks loop en geniet. Telkens is de omgeving weer anders.

Prachtig wit bezorgt mij prachtige kiekjes en zelfs inspiratie om weer eens te dichten. Dat is echt lang geleden dat dichten. Zou ik het nog kunnen? Natuurlijk wel. Met handen en voeten komen de letters los uit mijn brein en mijn hart.

Ik geniet wanneer ik de foto’s bekijk. De meesten zijn zwart/wit. Logisch natuurlijk, als alle kleuren verborgen zijn onder een zware witte deken. Ik experimenteer wat tijdens het nemen van de foto’s.

In nakend aanschijn

De dikte

Ik schat vijf centimeter

Op de leuning van de brug

Netjes ineen gepakt

Laat elkaar niet los

Miljoenen sneeuwvlokjes

Omarmen elkaar

Ze vormen een zwaar geheel

De brug bezwijkt nog net niet

Blijft fier overeind

Het wit ligt als één lange strook

Bij het weer langslopen

Op de terugweg

Brokkelt de sneeuw naar beneden

Bruin hout wordt zichtbaar

Een zucht van verlichting

Maar voelt nu ook de koude terug

In nakend aanschijn

Mijn handen en ik

Zijn één

Ik zorg

Ik schilder

Ik laat mijn handen achter

Zij worden meegezogen

In de aarde

Ik zorg

Ik schilder

Ze zijn nog altijd bij mij

Ik vleide hen neder

Even was ik hen kwijt

In een witte waas

Zag ik hen verdwijnen

Maar bij thuiskomst…

Sloeg ik hen ineen

Zij smelten nu

In de sneeuw door de zon

Mijn handen en ik

Mijn voeten en ik

Ik wankel

Ik raak ze kwijt

Ze zuigen zich vast

Verder lopen is geen optie

Ik moet hier blijven

Ze zakken steeds verder

Er is geen houden aan

Ik trek één voet omhoog

En zie een wit loze ruimte

Groen probeert terrein te vinden

Maar sneeuwvlokjes bedekken groen

Ze lossen snel op

Door de warmte die ik achterlaat

Met beide voeten weer op mijn pad

Loop ik haastig verder

Mijn voeten en ik

Zonder dat ben ik verloren

Ik heb al vele foto’s gemaakt.  De wind waait in mijn haren en het is niet koud. Het is heerlijk rustig op deze vroege zondagochtend. Ik kom langs het speeltuintje vlak bij mijn huis. Over ruim een jaar zullen hier mijn twee kleinkinderen spelen.  Ze zijn nu alweer vijf en twee maanden. Wat gaat de tijd snel.

Geduldig wachten zij

Wij zullen op jullie wachten

Keurig staan zijn overeind

Alles netjes onderhouden

Vandaag zijn ze bedekt met witte dekens

Van wel vijf centimeter dik

Ze wachten geduldig

Op de het jongetje en het meisje

Die hier regelmatig zullen gaan komen

De schommels hangen netjes naast elkaar

De glijbaan maakt een zachte landing

De wip eenden willen wachten geduldig

Tot er plaats genomen wordt

En de ton draait in gedachten rond

Nog een klein jaartje, misschien eerder al

Ze zien ernaar uit

Zo dit was een korte impressie over de witte wereld op een zondag ochtend.

Het is heerlijk om buiten te zijn en op plaatsen te lopen waar nog niemand gelopen heeft. De sneeuw knisperend onder je voeten en je voetstappen achterlaten, door ze later weer tegen te komen op de terugweg.

Een compleet andere wereld en wonderschoon. Het kan dan niet anders dat je erover wilt schrijven.

Ik heb ervan genoten vandaag en nog heel even en de witte wereld is weer ‘’normaal’’