Gegevens:
"Gedichten bedekt met een sneeuwlaagje"
Vanochtend ben ik snel naar buiten gegaan. Gewapend met mijn fototoestel probeerde ik de dooi voor te zijn. En het is mij gelukt!
Foto’s van de omgeving waar ik dagelijks loop en geniet. Telkens is de omgeving weer anders.
Prachtig wit bezorgt mij prachtige kiekjes en zelfs inspiratie om weer eens te dichten. Dat is echt lang geleden dat dichten. Zou ik het nog kunnen? Natuurlijk wel. Met handen en voeten komen de letters los uit mijn brein en mijn hart.
Ik geniet wanneer ik de foto’s bekijk. De meesten zijn zwart/wit. Logisch natuurlijk, als alle kleuren verborgen zijn onder een zware witte deken. Ik experimenteer wat tijdens het nemen van de foto’s.
In nakend aanschijn
De dikte
Ik schat vijf centimeter
Op de leuning van de brug
Netjes ineen gepakt
Laat elkaar niet los
Miljoenen sneeuwvlokjes
Omarmen elkaar
Ze vormen een zwaar geheel
De brug bezwijkt nog net niet
Blijft fier overeind
Het wit ligt als één lange strook
Bij het weer langslopen
Op de terugweg
Brokkelt de sneeuw naar beneden
Bruin hout wordt zichtbaar
Een zucht van verlichting
Maar voelt nu ook de koude terug
In nakend aanschijn
Mijn handen en ik
Zijn één
Ik zorg
Ik schilder
Ik laat mijn handen achter
Zij worden meegezogen
In de aarde
Ik zorg
Ik schilder
Ze zijn nog altijd bij mij
Ik vleide hen neder
Even was ik hen kwijt
In een witte waas
Zag ik hen verdwijnen
Maar bij thuiskomst…
Sloeg ik hen ineen
Zij smelten nu
In de sneeuw door de zon
Mijn handen en ik
Mijn voeten en ik
Ik wankel
Ik raak ze kwijt
Ze zuigen zich vast
Verder lopen is geen optie
Ik moet hier blijven
Ze zakken steeds verder
Er is geen houden aan
Ik trek één voet omhoog
En zie een wit loze ruimte
Groen probeert terrein te vinden
Maar sneeuwvlokjes bedekken groen
Ze lossen snel op
Door de warmte die ik achterlaat
Met beide voeten weer op mijn pad
Loop ik haastig verder
Mijn voeten en ik
Zonder dat ben ik verloren
Ik heb al vele foto’s gemaakt. De wind waait in mijn haren en het is niet koud. Het is heerlijk rustig op deze vroege zondagochtend. Ik kom langs het speeltuintje vlak bij mijn huis. Over ruim een jaar zullen hier mijn twee kleinkinderen spelen. Ze zijn nu alweer vijf en twee maanden. Wat gaat de tijd snel.
Geduldig wachten zij
Wij zullen op jullie wachten
Keurig staan zijn overeind
Alles netjes onderhouden
Vandaag zijn ze bedekt met witte dekens
Van wel vijf centimeter dik
Ze wachten geduldig
Op de het jongetje en het meisje
Die hier regelmatig zullen gaan komen
De schommels hangen netjes naast elkaar
De glijbaan maakt een zachte landing
De wip eenden willen wachten geduldig
Tot er plaats genomen wordt
En de ton draait in gedachten rond
Nog een klein jaartje, misschien eerder al
Ze zien ernaar uit
Zo dit was een korte impressie over de witte wereld op een zondag ochtend.
Het is heerlijk om buiten te zijn en op plaatsen te lopen waar nog niemand gelopen heeft. De sneeuw knisperend onder je voeten en je voetstappen achterlaten, door ze later weer tegen te komen op de terugweg.
Een compleet andere wereld en wonderschoon. Het kan dan niet anders dat je erover wilt schrijven.
Ik heb ervan genoten vandaag en nog heel even en de witte wereld is weer ‘’normaal’’
© februari 2017, Zonlicht, BasicPublishing.nl
Reacties:
even met je meegewandeld..gekeken en je woorden in mij laten ontdooien..
ja weer een brok creativiteit...in een mooie bijdrage
de foto's kun je plaatsen evt..op je profielgedeelte ..
dank en geniet een mooie avond..
liefs..wil
Geplaatst op: 2017-02-12 17:35:07 uur
Geplaatst op: 2017-02-12 15:59:22 uur