Gegevens:

Vaak gaan gedachten door je hoofd, en er zitten leuke bij of bruikbare. Ik schrijf ze wel

eens op, allemaal fragmenten. Het lijken wel pogingen van je brein jou een boodschap te vertellen, en dat haalt hij uit jouw waarnemingen, en geeft er vlug een inzicht bij. Deze stukjes link je samen tot een nieuwe theorie. Ik geloof dat een brein zich ontwikkelt, maar wij, die hierin slechts een klein stukje bewust zijn, moeten wel mee! Anders ontstaat er een kloof, tussen het wetende ik en je spelende kind. Daarom, een blik naar binnen op z'n tijd, kan verassingen teweegbrengen. Het kan je mening doen veranderen, je inzicht, en hoe je de zaken voortaan beoordeelt. Gisteren had ik zo'n dag, en ik deel het eens met mij en jullie. Want ook ik, leg nu deze puzzel uiteen.

Het begon in de kantine, ik zag een mooie meid opgaan in haar schoonheid, en besefte me eventjes dat ook zij, net als ieder ander mens, een stukje verwezenlijking was in verbeelding. Zoals wij allen de zichtbare uitspattingen zijn van het organisme mens. Ieder in een andere verschijningsvorm, samen één wezen, een organisme dat zichzelf steunt en in stand houdt. Wij zoeken de troost bij elkaar, en rekenen op elkaar. Maar wat als zij deze schoonheid voor zichzelf houdt? En wat als dit een strijd op zichzelf is geworden, waarin wij ons meten met gelijken? Dan vervalt dit superorgansime, en weg is het vertrouwen. Ik had graag gezien dat de mooiste dames, het sierstuk van de samenleving, voor iedereen waren. Maar er is geen leven zonder competitie. Anders zou het zichzelf verzwakken. Competitie is in feite het zichzelf versterken op de lange duur. Laat deze dame haar schoonheid delen naar keuze. En iedereen behalve die ene heeft het nakijken. Zo is het.

Even later in de metro, er komt een zenuwachtig ogende man binnen, zichzelf duidelijk geen houding weten te geven. Hij legt zijn hand wat ongemakkelijk opvallend op zijn wijduitstaande knie, en wipt met zijn pols terwijl hij vluchtig de omgeving verkent op blikvangers. Hij toont duidelijk moete met groepen mensen. Zichzelf sinds lange tijd niet geaccepteerd en deze vrees slaat door naar de projectie op anderen. Dan begint hij zich te mengen met anderen, en geeft bij elke opmerking een haastig lachje alsof hij zichzelf na ieder woord nieuwe moed inpraat. De jongens weten niet goed hierop te reageren, en het duurt ook niet lang voordat zij hem negeren. Dan is de student tegenover hem aan de beurt, en de zenuwelijer vraagt wat voor een boek de jongeman leest. Deze schrikt maar weet zich erg kalm te houden. De nervouse man pakt hierbij zijn boek beet, en trekt het iets omhoog om de titel te zien. "Wat is dit voor boek?" Er volgt een korte woordenwisseling waarin op humane manier een einde wordt gezocht om verdere onnodige geestes-kwetsuren te voorkomen. Dan stapt de zenuwachtige man op, en de verbaasde student volgt hem met zijn ogen voor de zekerheid dat deze echt de metro uitloopt. Deze man wil je echt niet tegenover je, en ik kon hem begrijpen. Die gehele tijd vanaf de eerste opmerking van deze vreemde, heeft de student geen woord meer begrepen uit zijn boek, maar sloeg het lezen om in een groot verschuilen. Het boek werd plotseling het excuus, en het excuus verhinderde het lezen.
Wat was er met de zenuwachtige man aan de hand? Wat was dit voor gedrag?, vroeg ik me af. Restgedrag! Dit was restgedrag, en ik weet niet of dit een term is, maar dan heb ik die nu bedacht. Dit is het gedrag dat overblijft na een vreselijk leven, drugs en drank en trauma's. Dan kun je slechts nog leunen op een overbluffende daadkracht. Niet ondergaan, maar activeren! De man kon zichzelf op de borst kloppen, in gedachten, en alleen via deze weg komt hij er misschien uit. Zijn breekpunt was zijn zelfvertrouwen, en waarschijnlijk was hij in therapie, en deze hele vertoning een opdracht van diens therapeut, om assertiever op te treden. Wat wij hier in de metro zagen, was een uiting van therapeutisch inzicht in werking gebracht.

Don't touch my fantasy

Kom niet aan mijn fantasie! We zeggen vaak, het leven is wat je er zelf van maakt, maar volgens mij wordt deze niet geïnterpreteert zoals hij is. Wat je ervanmaakt, is alles wat het is.
Ik zeg ook in mijn avatar, "Niets is, zonder zijn waardering" Het is de waardering, het op waarde schatten van.., welke de inhoudt maakt. Tegenspreken, ook in de politiek, is meer dan het ergens niet mee eens zijn. Het is een afbreuk doen aan elkaars geloof. Het afkeuren van elkaars droom. Wij leven buiten, maar dit buiten is ons bewijsvlak voor ons binnen, en hieruit halen wij de overtuiging. Een wereld als groot laboratorium waarin alles gebeurt, uit oorzaak en gevolg, en het is maar net waar je inspringt en vanuit welke hoek je volgt, voordat je het koppelt aan het groter geheel. De wereld is een bewijsvlak waar zin en onzin door elkaar verstrengeld liggen.

Dan loop ik over het Centraal Station, en hoor alle rollende koffertjes. Alleen het geluid van rollende koffertjes overheerst nog.. Niemand luistert naar het ritmische geluid, en iedereen loopt op weg, bezig.

Kriskras door elkaar