Gegevens:

Het is nu weggezakt, de paniek is weg. Althans zo goed als..
Daarom schrijf ik er nu over. Want een (shit kreeg telefoon, en ben er helemaal uit..)

Zoek werk, en dit was een uitzendbureau in Utrecht waar ik straks begin om mijn leraar opleiding biologie af te maken. Niet vrijwillig maar noodgedwongen, door die fijne langstudeer boete. (Die ik echt niet kan ophoesten) Oke, verhaal was, ik woon nog hier, (in de Rijp) en dan wordt het lastig...Ze hadden overigens alleen een secretariële baan. Leuk! , zei ik. Máár dan moet je wel werkervaring hebben in de secretariële sector. Ongelofelijk hè! Hoe kom je dan aan werk??
Oké, de schrik ja. Het was een tijdje geleden, week of 6 terug, dat ik mijn bloed liet prikken. Ben veel ziek, te veel, en altijd dun. 183cm en 70 kilo. Daar komt bij dat ik veel eet, en druk ben. Doe tien dingen tegelijk, maar ook al doe ik niets, en eet veel, aankomen ho maar. En ik deed een medische opleiding (heb me gister toch maar met pijn in het hart uitgeschreven), en dan ga je rekenen. Mijn conclusie: teveel schildklierhormoon.
Oké, bloed afgenomen, wel 5 buisjes vol.

De uitslag dag.
Dan zit je in de wachtkamer, en denkt nog weinig. Wat kan er mis zijn? hooguit gelijk voor wat betreft mijn thyroxine gehalte. "Meneer Snijer?" Jep, dat ben ik...
Aan het tafeltje, in haar kamer. Ze kijkt aandachtig naar haar scherm. ze begint te mompelen, en met haar mond een geluid te maken wat klinkt als: 'puh puh puh puh puh' , wat ik weer interpreteer als: "Hoe moet ik hem dit gaan vertellen?" Dan eindigt ze met: Jaha...ehhm ik zie hier dat je te weinig witte bloedcellen hebt.
Weet je waar die voor zijn? (Ik) Ja afweer. (zij) Juist, en je mag een waarde hebben tussen de 4 en de 10, en jij hebt 2,9......
Ik) Ohhhhwww...
(Zij) "Daarom stuur ik je door naar de internist, op de poli intern." Welk ziekenhuis wil je? Alkmaar of Purmerend?" (Ik) Doe maar Purmerend.
Ik ging naar huis, met een telefoonnummer en wat gegevens die ik nodig had voor de afspraak die ik moest maken. Mijn wereld stortte even in. Ik was een beetje in shock. Dan voelt het alsof de bodem onder je vandaan valt. Ik weet dondersgoed wat witte bloedcellen doen, en eerlijk gezegd wenste ik op dat moment dat ik naïef en onwetend was! Witte bloedcellen worden gemaakt in je merg, in je botten. Daar wil je niets mankeren, geloof me. Máár, er zijn zat factoren die voor schommelingen kunnen zorgen. Hoewel, zat..
Thuis gekomen, achter de pc, speuren.. Had ik dat maar nooit gedaan. Het werd hoe langer hoe erger. Leukemie zus, leukemie zo. AIDS,..
Beste mensen, u zult dit ongetwijfeld onderstrepen als hypochonder, en misschien zijn die trekken van me soortgelijk, maar ik dacht op slot nog twee dingen: Of ik heb AIDS, of kanker.

Dat heb ik weer!! Het lullige is, dat ik die dagen ook nog een flinke pijn in mijn ribben had (waarschijnlijk restje van de griep) Het viel in ieder geval niet goed samen met die uitslag! Dagenlang van die pijnscheuten links en rechts. Waarheid is, ik was 4 dagen daarvoor nog ziek, ik had bijna 40 graden koorts. Geen paniek, wel lastig. Het begon vrijdag, ik werd ineens moe en brak. Stijfheid in de rug, zo erg, ik kon haast niet lopen. Diezelfde nacht koorts en zweten. Enfin, de griep was 4 dagen later weg, en de dag erna was die bloedcontrole. Een vriend van me dacht nog zo, dat dit de waarde van mijn witte cellen zou hebben beïnvloed. Dus ik legde dit voor aan de huisarts. Antwoord was: "Nee dan zou het eerder hoger moeten zijn"

Ik dacht dus dat het mijn tijd was geworden. Ik begon me de dagen erop al mentaal op voor te bereiden. Sterven, is dit zo erg? Wat is mijn leven nu waard? Hoe erg zou het zijn als ik nu 2-3 maanden te gaan had, en niet oud word zoals gedacht? Ik heb de zin van alles overwogen. Ook mijn penvriendinnetje Nyn van Plazilla, een beetje de gang van zaken uitgelegd. Veel aan haar gehad. En ik wilde flink blijven.Toch heb ik één keer gehuild, dat was de dag van de uitslag, en ik de poli intern moest bellen. Het werd me even teveel.
Ik ben in de kano gestapt, en ben gaan varen. De polder in, genieten. Alles was anders vanaf nu. Ik keek anders naar de wereld, met het idee dat dit misschien snel niet meer zou kunnen. Maar ik zei nog zo tegen mijzelf, ik vaar een rondje, begin tegen de wind in. (het waaide pittig) Maar ik werd niet moe! Ik deed het goed, mijn lichaam werkte en functioneerde!
Toen dacht ik, je bent pas ziek als je ziek bent! Hier, kijk me gaan in de kano..wat nou ziek?! Ik vaar, ik beweeg intensief.. Het haalde twijfel weg.
Toch, je omgeving, bedoel, iedereen wist er heel snel al van. Die paar vrienden die ik gebeld had, tjonge wat kunnen die zich ook een zorgen maken zeg! Ik werd heel veel gebeld, door geschrokken mensen. Mijn vader was ook aangedaan. Mijn broer... en het gekke is, hoe meer mensen zich om me druk maakten, des te minder ik het zelf deed. Het haalde iets weg bij me, alsof zij het overnamen.

Het ziekenhuis
Mike, een trouwe maat, nam vrij van zijn werk. Hij zou per se bij me blijven zolang het duurde. Ik werd ondervraagd, een goede ondervraging! Ik merkte dat mijn antwoorden zo goed als allemaal negatief waren. Dit stelde me gerust. Nog even een lichamelijk onderzoekje.. Hij voelde lymfe knopen, nam bloeddruk op, luisterde.. En ik kon weer wachten op resultaat. "Meneer Snijer..."Was het na 10 minuten...
Nu twee artsen in dat kamertje.. Oké, ik was niet op mijn gemak. Maar nu ook weer heel snel, drong het besef aan me op, dat er vrij weinig reden was tot ongerustheid. Gaande weg, maakte deze arts me wijs.
Toch, voor de zekerheid, een nieuwe afspraak voor een echo van mijn abdomen, en bloed prikken. Hij zei: "2.9 is een lage celcount, maar niet te weinig. Bedoel, dit is genoeg, en je hebt geen infecties toch? (ik) Nee klopt. Ik ben gezond nu, voel me goed naar omstandigheden." Vulde nog aan, dat ik gisteren in het park zwaar had getraind met mijn broer. Krachtig was enz...
De foto's die ze met de echo gingen maken, waren om te zien of mijn milt niet was vergroot. En het bloed, tja.., om die nieuwe waarden met die ouden te vergelijken. Dit was dus een paar uur geleden. Ik ben net terug :)  Ze ging met een apparaatje over mijn blote buik, met gel. Raar hoor. Heel langzaam en subtiel.
Het bloed was slechts één buisje! En wat denk je? Het was een oude klasgenoot van de middelbare school die dat bij me deed. Leuk hè.

12 Sept de uitslag.

Ik was in het begin geschrokken ja. Heel erg, en heb me flink gehouden. Toch voel ik me een aansteller, en het lijkt allemaal zo overdreven. Je zo druk maken, van te voren terwijl je feitelijk niets weet. Toch wist ik wel wat van het lichaam en dit werkt ook tegen je, en internet verhalen doen je dan zeker geen goed. Ik las zelfs ergens dat droge ellebogen een indicatie zijn voor leukemie. (ik heb altijd droge ellebogen!) Ook heb ik mijn A&P Application Manual van F.Martini erbij gepakt. Daarin stond dat juist hoge witte cel aantallen duiden op leukemie. En weinig op AIDS of infectie. Nouja, en dan in je achterhoofd dat je niet voor niets naar een ziekenhuis wordt gestuurd, was het ook weer niet zo gek gedacht van me.
Ja ik leefde met het idee dat ik snel dood zou kunnen gaan. Het was reëel aanwezig. Ik was somber. Ik ging elke dag bij mijn moeder langs, en we hebben samen in de leeskamer gelezen. Ik begon voor te lezen uit mijn favoriete boeken. Ik wilde de tijd goed spenderen.
Bij de supermarkt in het dorp hier, vroeg een moeder van een oude vriend hoe of het met me ging.. Het leek wel alsof alles al in het teken stond. Help! Nee toch, Mike!, waarom kun je nou niet je waffel houden?! Prima dat je meegaat naar het ziekenhuis, maar bel niet gelijk iedereen op, met de boodschap dat ik er misschien iets heb. Stel dat ik wel ziek ben, en stel dat ik echt een paar maanden te gaan had, dan zou ik juist Niet willen dat iedereen het wist. Ik wil geen meelijwekkende blikken.

Ik was vorig jaar 6 keer ziek. Maar ik ben ook een druk mens, en ik ga door en door tot het op is. Natuurlijk ben je dan meer vatbaar voor griep. Maar dat komt door mijn leefstijl. Ik ga laat slapen, leef ontzettend onregelmatig. Daarbij kan ik flink drinken en roken, terwijl ik geen roker ben ( nu drink ik soms en niet meer dan 3 flesjes per dag, en rook niets meer) En als ik mijzelf al heb uitgeput met weet ik wat, en daarna ook teveel bier drink, ja, dan ben ik ziek. Ik zie veel bleek, en toon soms ongezond, maar was ook door die opleiding te gestrest want de zin was eruit, en één vak wilde maar niet lukken. Dat is zoo frustrerend!
Maar tot voor die laatste griep was ik 7-8 maanden niet ziek. Hoe verklaar je dat dan?
Ik zei nog zo tegen mijzelf: mocht ik straks gewoon gezond zijn, en was dit alleen schik en verder niets, dan maak ik het beste van mijn leven en vier elke dag.

Ik vier de dagen al. Ik weet dat ik hypergevoelig ben. Alles trek ik mij aan. Ontspannen doe ik zelden. Er komt alleen maar meer bij. Erge dingen blijven mij heel lang bij, en ik kan moeilijk loslaten. Er hoeft maar iets te gebeuren, en ik ben weer ziek. Heb vaak toen ik nog heftige presentatie fobie had, mijzelf ziek gedacht door de angst voor hetgeen ik vreesde. Na die cursus nooit meer! Die is overwonnen. Toen mijn relatie stukliep, zag ik er ook uit als een lijk. Ad slecht, was bleek, mager, ik stierf van binnen. Volgens mij beïnvloedt je denken je lichaam wel meer dan wij willen accepteren.

Ik wilde dit delen. Er is altijd werk aan de winkel, en plotselinge gebeurtenissen kunnen in één klap je leven ontwortelen. Dan schrik je wel. Daarna is het zaak jezelf te hervinden. Levenskwaliteit maak je zelf.
Ik heb nu het volle vertrouwen dat mijn gezondheid van mijn lijf wel snor zit, mijn denken kan beter.
Ik ben zogezegd overtuigd van het feit dat de liefde aan mij niet is besteed, en de wereld een grote bende is. Na een paar mislukte relaties ben ik verbitterd. Zelfs een soort vrouwenhaat ontwikkeld. Ik sluit me voledig aan bij de filosofie van A. Schopenhauer, die ik daarom ook graag lees. Toch ben ik geen pessimist, maar eerder een optipest.

Nu werk vinden...

;)