Gegevens:

En zo zou het gaan: Over tien jaar zouden ze elkaar hier terugzien, deze drie bevriende jongens op zoek naar de waarheid.

De oudste vertrok met een stukje plastic van grote waarde. Zijn vader had het hem meegegeven ter ondersteuning van zijn zoektocht. Hij was er blij mee, het opende deuren en betaalde zijn eten. Veel zag hij van de wereld; hij sliep in mooie hotels met mooie meisjes in alle kleuren, en hij droeg chique kleding waardoor hij eigenlijk geen courtisanes had hoeven betalen, maar vaker vond hij het gemakkelijker zo. Op de meest stijlvolle feesten was hij een graag gezien gezicht, half verstopt achter zijn zwarte zonnebril. Incognito als die bril hem deed lijken, begon hij zich steeds meer te voelen. De jaren werden langer en zijn plastic zonder einde.

De jongste van het stel vertelde zijn ouders niets, verzuchtend dat ze de plannen van de jongens zouden afkeuren en hij niet weg zou mogen.
Het was donker toen hij zijn rugtas omsloeg en de deur achter zich sloot. Hij wist nog niet waar hij heen zou gaan, maar dat maakte hem niet uit. Op school had hij weleens gelezen over Amsterdam, een grote stad in Holland waar prostitutie en middelengebruik legaal waren. Dat leek hem wel wat. Met zijn rugzak op de grond en duim in de lucht reisde hij. Hij had het zwaar en hekelde de ironie van de claxonnerende voorbijgangers. Maar Amsterdam deed hem grijnzen. Zijn donkere haren en blauwe ogen waren er uniek en de meisjes gemakkelijk. Ze hoefden niet mooi te zijn, soms waren ze zelfs lelijk. In vroegte vluchtte hij, ontbijten deed hij liever elders.

De derde vriend trok de wereld in. Net als de jongste met een rugzak en als de oudste met een groet, maar met weinig geld en een kus op zijn wang. Hij reisde tot zijn geld bijna op was, zocht werk en spaarde om vervolgens verder te trekken. Hij ontmoette mensen, sloot ze in zijn hart en andersom, liet bij elk een stukje van zijn ziel achter, kreeg van allemaal een deel mee. Hij glimlachte elke ochtend de dag tegemoet, wenste elke nacht zijn ouders gezondheid toe. Hij wandelde langs groen en blauw, hoog en diep, hield soms stand om te tekenen of te dichten over alle wonderen, belde wekelijks naar huis om over zijn avonturen te vertellen en huilde zachtjes om de lieve woorden van zijn ouders.

De jaren gingen voorbij en de jongens kwamen weer bijeen en vertelden over de wereld, vertelden de waarheid. De oudste lachte om de goedkope meisjes waarmee de jongste sliep. En vloekte om de nutteloosheid van de tocht van de laatste jongen. De jongste bloosde jaloers om de geproefde schoonheden van de oudste. En zei niets maar keek beschaamd naar zijn andere vriend.

De laatste jongen keek naar zijn vrienden en had spijt dat zij tot deze reis besloten hadden.