Gegevens:

Adam richt zich tot zijn Eva in het paradijs.

Jouw warme romantische woorden

komen zinderend bij mij binnen

Net als de kunst van het bekoren

en jouw passie van beminnen. 

Ik weet al haast van te voren

straks raak ik buiten zinnen

Nee niets kan ons nog storen

we verwarden in blank linnen.

Je haarvlechten als engelenkoorden

omlijsten jouw mooi gevormd gezicht.

En aanstonds bij het ochtendgloren

mag minnen weer opnieuw beginnen.