Gegevens:

Wilden bomen de zon vasthouden,
verstoppen tussen hun wijde
sterke takken gewend de hoogzomer
in glans te dragen

Bang haar te verliezen

en achter te blijven
als versteende aders,naakt en kwetsbaar
dorstig reikend naar haar thuis
waar gesloten grijze gordijnen
afwezigheid in regelmaat
zouden onthullen

Heeft ze daarom in haar vlucht
littekens van verschroeiing achtergelaten
een spoor van schilderspaletkleuren aan nostalgie
warme herinneringen
van okergeel tot rood en bruin
gretig gedronken door menig lens in rust
gedoemd te dwarrelen
te zweven het requiem voorbij
om te warmen hun voeten
om te voeden de wortels van een nieuw begin

En de wind fluistert zacht

dat je ze niet enkel voor jezelf kan houden .
Dat de zon er altijd is

maar niet altijd even dichtbij

Joan lente