Gegevens:
"Natalia (deel 4, laatste)"
Ik stond op en loerde door de kier van de deur naar de
gang. Daar zag ik de heer des huizes op een stoel zitten,
waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat dochterlief geen insluipers
kreeg. Iets specifieker, om te zorgen dat ik niet naar haar toe ging.
Per ongeluk stootte ik met mijn voet tegen de deur. Een zachte "auw"
uit mijn mond was het gevolg. De man hoorde mijn zachte kreet en stond
op. Om mijzelf van een fysieke marteling te redden stapte ik de
logeerkamer uit en probeerde met handgebaren duidelijk te maken dat
mijn blaas op knappen stond. Als de beste man nou gewoon Engels had
geleerd zou het geen probleem geweest zijn. Uiteindelijk kon ik het
toch voor elkaar krijgen om naar de wc te gaan, maar bij het openen van
die deur was wederom mijn teen de spelbreker. Of beter gezegd,
nagelbreker. Terwijl ik de deur opende kwam mijn teen klem te zitten
tussen de deur en de houten vloer, waardoor mijn nagel gedeeltelijk
afscheurde en het bloed in het rond spoot. De man was mij gevolgd en
zag zijn houten vloer een rode tint krijgen. Hij zei iets tegen mij in
zijn eigen taal, maar ik kon uit zijn lichaamstaal alleen uitmaken dat
hij iets op ging halen om het bloed weg te werken. Ondertussen
probeerde ik met een aantal velletjes wc-papier het bloed tegen te
houden, maar de kwaliteit van het papier was van een dusdanig niveau
dat het niet slim zou zijn geweest de resten van een 'nummer twee' weg te
vegen. Het was flinterdun en het bloed ging er praktisch dwars doorheen.
Het
was half twee 's nachts en ik zat inmiddels op de bank in de woonkamer
met mijn voet op de schoot van de vrouw des huizes terwijl de man op de
stoel tegenover de vrouw zat om met een blik vol afgrijzen te kijken
naar de handelingen die de vrouw verrichte die door moesten gaan voor 'verzorging'. Ik had een handdoek tussen mijn tanden om de pijn te
verbijten en om vooral te belemmeren dat ik het hele huis wakker zou
schreeuwen. De penicilline die de vrouw op de wond smeerde beet
ontzettend in de wond terwijl ze een stuk teennagel, dat vastgedrukt in
mijn teen zat, uit mijn teen trok, waarna het bloed in het rond spoot.
Een andere handdoek die onder mijn voet lag was, net als de handen van
de vrouw, inmiddels zo rood als het vak tomaten bij de groenteman.
Nadat
de bloedstroom enigszins gestopt was verbond de vrouw mijn teen en
begeleidde de man mijn weer naar de logeerkamer, onwetend dat ik mijn
slaapspullen nog op haar kamer had liggen. Ik liet de deur op een
kiertje open, om de vader te bespioneren en naar haar kamer de gaan
zodra hij weg was. Tot drie keer toe betrapte ik hem erop dat hij in
slaap sukkelde, maar telkens snurkte hij zichzelf wakker. Een
kwartiertje later maande zijn vrouw hem aan om dan toch maar met haar
mee te gaan naar bed. Na wat argumenten voor en tegen te hebben gehoord
kon zij hem toch overtuigen om mee te gaan naar bed. Ik was opgelucht,
maar toch ook huiverig. Wat als ik mijn move wil maken en zij het
horen? De tijd ging te langzaam. Ik had mijzelf beloofd eerst een half
uur te wachten, in de hoop dat de ouders zeker zouden slapen, alvorens
ik naar haar kamer zou gaan, maar ik kon het niet uithouden. Ik begon
te zweten van de spanning waardoor mijn ingepakte teen hevig begon te
jeuken, maar ik hield mij stil. Een houten vloer is gehorig, dus zodra
ik een beweging zou maken hoorde je alles kraken onder je voeten. Er
was inmiddels een kwartier verstreken en ik hoorde geen geluid meer uit
de richting van de slaapkamer van de ouders. Heel voorzichtig probeerde
ik de deur van de logeerkamer verder open te doen, maar in
tegenstelling tot de vorige keren dat ik die deur gebruikte maakte het
een hels kabaal. Een gekraak van een dusdanig niveau dat het zo in een
horrorfilm zou kunnen zitten. Wonder boven wonder werden mijn
kamergenoten niet wakker van het gekraak en stapte ik heel erg
voorzichtig uit de logeerkamer. Nu de volgende stap; de deur weer tot
op een kiertje dichtdoen. De opluchting was groot toen bleek dat de
deur deze keer niet kraakte en langzaam draaide ik mij om in de
richting van haar slaapkamerdeur.
Goed, dan nu de volgende stap.
Met een voorzichtige beweging tilde ik mijn voet op om deze vervolgens
tergend langzaam een stukje richting haar deur weer neer te zetten,
maar door het tijdstip was mijn gevoel voor evenwicht niet zo subliem
meer, waardoor ik mij genoodzaakt voelde om het deurkozijn in een
reflex vast te grijpen. Gezien de regen aan pech die mij die hele nacht
al achtervolgde was dat natuurlijk aan de kant waar de scharnieren van
de deur zaten, zodat mijn middelvinger klem kwam te zitten tussen de
deur en het kozijn, maar gelukkig had ik mijn evenwicht weer
teruggevonden, zodat ik mijn vinger kon redden van een kneuzing en ik
de hele buurt niet wakker hoefde te schreeuwen. Vervolgens zette ik
mijn voet weer neer en verplaatste ik mijn lichaamsgewicht richting
mijn zojuist neergezette been. De vloerde kraakte als een gek. Snel
draaide ik mijn hoofd richting de gang waar de slaapkamer van de ouders
zich bevond, maar gelukkig hoorde ik geen beweging.
De spanning
werd mij bijna teveel, maar nog steeds was ik vastberaden om haar kamer
te halen. Ik tilde mijn andere voet de lucht in en wederom maakte de
vloer een krakend geluid dat zo uit een horrorfilm had kunnen komen.
Naar weer even opzij te hebben gekeken en weer niks gehoord te hebben
zette ik hem weer neer. Deze keer was de vloer stil. Ik haalde
opgelucht adem en focuste mij weer op mijn doel; haar deur. De volgende
drie stappen naar haar deur waren geruisloos en ik dacht na over wat ik
zou moeten zeggen. Misschien sliep ze wel en had ze mij helemaal niet
door. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn handen waren nat. De
deurklink gleed bijna uit mijn handen toen ik deze vastpakte. Zachtjes
deed ik de deur open. Ik durfde bijna niet te kijken. Maar toen viel
het mij op dat de kamer niet donker was. Mijn hart ging nog sneller te
keer dan voorheen. Ik deed de deur verder open en stapte naar binnen.
Daar zat ze op bed, slechts gehuld in haar nachtjapon. Ze keek verbaasd
op en we keken in elkaars ogen.
"Ik...ik euh..." Meer dan zoiets
stamelen kwam er niet uit. Mijn inmiddels gezakte hartslag kwam weer
opzetten en ik liep naar haar bed toe. Ze ging op haar knieën op het
bed zitten en legde haar armen om mijn middel. Op dat moment begon onze
verstrengeling. We waren samen in één, samen alleen en de rest bestond niet meer, zelfs dat woord was er niet.
© november 2008, Timmeeh, BasicPublishing.nl
Reacties:
Geplaatst op: 2009-02-18 23:57:34 uur