Gegevens:

Ik stond op en loerde door de kier van de deur naar de gang. Daar zag ik de heer des huizes op een stoel zitten, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat dochterlief geen insluipers kreeg. Iets specifieker, om te zorgen dat ik niet naar haar toe ging. Per ongeluk stootte ik met mijn voet tegen de deur. Een zachte "auw" uit mijn mond was het gevolg. De man hoorde mijn zachte kreet en stond op. Om mijzelf van een fysieke marteling te redden stapte ik de logeerkamer uit en probeerde met handgebaren duidelijk te maken dat mijn blaas op knappen stond. Als de beste man nou gewoon Engels had geleerd zou het geen probleem geweest zijn. Uiteindelijk kon ik het toch voor elkaar krijgen om naar de wc te gaan, maar bij het openen van die deur was wederom mijn teen de spelbreker. Of beter gezegd, nagelbreker. Terwijl ik de deur opende kwam mijn teen klem te zitten tussen de deur en de houten vloer, waardoor mijn nagel gedeeltelijk afscheurde en het bloed in het rond spoot. De man was mij gevolgd en zag zijn houten vloer een rode tint krijgen. Hij zei iets tegen mij in zijn eigen taal, maar ik kon uit zijn lichaamstaal alleen uitmaken dat hij iets op ging halen om het bloed weg te werken. Ondertussen probeerde ik met een aantal velletjes wc-papier het bloed tegen te houden, maar de kwaliteit van het papier was van een dusdanig niveau dat het niet slim zou zijn geweest de resten van een 'nummer twee' weg te vegen. Het was flinterdun en het bloed ging er praktisch dwars doorheen.

Het was half twee 's nachts en ik zat inmiddels op de bank in de woonkamer met mijn voet op de schoot van de vrouw des huizes terwijl de man op de stoel tegenover de vrouw zat om met een blik vol afgrijzen te kijken naar de handelingen die de vrouw verrichte die door moesten gaan voor 'verzorging'. Ik had een handdoek tussen mijn tanden om de pijn te verbijten en om vooral te belemmeren dat ik het hele huis wakker zou schreeuwen. De penicilline die de vrouw op de wond smeerde beet ontzettend in de wond terwijl ze een stuk teennagel, dat vastgedrukt in mijn teen zat, uit mijn teen trok, waarna het bloed in het rond spoot. Een andere handdoek die onder mijn voet lag was, net als de handen van de vrouw, inmiddels zo rood als het vak tomaten bij de groenteman.

Nadat de bloedstroom enigszins gestopt was verbond de vrouw mijn teen en begeleidde de man mijn weer naar de logeerkamer, onwetend dat ik mijn slaapspullen nog op haar kamer had liggen. Ik liet de deur op een kiertje open, om de vader te bespioneren en naar haar kamer de gaan zodra hij weg was. Tot drie keer toe betrapte ik hem erop dat hij in slaap sukkelde, maar telkens snurkte hij zichzelf wakker. Een kwartiertje later maande zijn vrouw hem aan om dan toch maar met haar mee te gaan naar bed. Na wat argumenten voor en tegen te hebben gehoord kon zij hem toch overtuigen om mee te gaan naar bed. Ik was opgelucht, maar toch ook huiverig. Wat als ik mijn move wil maken en zij het horen? De tijd ging te langzaam. Ik had mijzelf beloofd eerst een half uur te wachten, in de hoop dat de ouders zeker zouden slapen, alvorens ik naar haar kamer zou gaan, maar ik kon het niet uithouden. Ik begon te zweten van de spanning waardoor mijn ingepakte teen hevig begon te jeuken, maar ik hield mij stil. Een houten vloer is gehorig, dus zodra ik een beweging zou maken hoorde je alles kraken onder je voeten. Er was inmiddels een kwartier verstreken en ik hoorde geen geluid meer uit de richting van de slaapkamer van de ouders. Heel voorzichtig probeerde ik de deur van de logeerkamer verder open te doen, maar in tegenstelling tot de vorige keren dat ik die deur gebruikte maakte het een hels kabaal. Een gekraak van een dusdanig niveau dat het zo in een horrorfilm zou kunnen zitten. Wonder boven wonder werden mijn kamergenoten niet wakker van het gekraak en stapte ik heel erg voorzichtig uit de logeerkamer. Nu de volgende stap; de deur weer tot op een kiertje dichtdoen. De opluchting was groot toen bleek dat de deur deze keer niet kraakte en langzaam draaide ik mij om in de richting van haar slaapkamerdeur.

Goed, dan nu de volgende stap. Met een voorzichtige beweging tilde ik mijn voet op om deze vervolgens tergend langzaam een stukje richting haar deur weer neer te zetten, maar door het tijdstip was mijn gevoel voor evenwicht niet zo subliem meer, waardoor ik mij genoodzaakt voelde om het deurkozijn in een reflex vast te grijpen. Gezien de regen aan pech die mij die hele nacht al achtervolgde was dat natuurlijk aan de kant waar de scharnieren van de deur zaten, zodat mijn middelvinger klem kwam te zitten tussen de deur en het kozijn, maar gelukkig had ik mijn evenwicht weer teruggevonden, zodat ik mijn vinger kon redden van een kneuzing en ik de hele buurt niet wakker hoefde te schreeuwen. Vervolgens zette ik mijn voet weer neer en verplaatste ik mijn lichaamsgewicht richting mijn zojuist neergezette been. De vloerde kraakte als een gek. Snel draaide ik mijn hoofd richting de gang waar de slaapkamer van de ouders zich bevond, maar gelukkig hoorde ik geen beweging.

De spanning werd mij bijna teveel, maar nog steeds was ik vastberaden om haar kamer te halen. Ik tilde mijn andere voet de lucht in en wederom maakte de vloer een krakend geluid dat zo uit een horrorfilm had kunnen komen. Naar weer even opzij te hebben gekeken en weer niks gehoord te hebben zette ik hem weer neer. Deze keer was de vloer stil. Ik haalde opgelucht adem en focuste mij weer op mijn doel; haar deur. De volgende drie stappen naar haar deur waren geruisloos en ik dacht na over wat ik zou moeten zeggen. Misschien sliep ze wel en had ze mij helemaal niet door. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn handen waren nat. De deurklink gleed bijna uit mijn handen toen ik deze vastpakte. Zachtjes deed ik de deur open. Ik durfde bijna niet te kijken. Maar toen viel het mij op dat de kamer niet donker was. Mijn hart ging nog sneller te keer dan voorheen. Ik deed de deur verder open en stapte naar binnen. Daar zat ze op bed, slechts gehuld in haar nachtjapon. Ze keek verbaasd op en we keken in elkaars ogen.
"Ik...ik euh..." Meer dan zoiets stamelen kwam er niet uit. Mijn inmiddels gezakte hartslag kwam weer opzetten en ik liep naar haar bed toe. Ze ging op haar knieën op het bed zitten en legde haar armen om mijn middel. Op dat moment begon onze verstrengeling. We waren samen in één, samen alleen en de rest bestond niet meer, zelfs dat woord was er niet.