Gegevens:

Eens bestond mijn wereld

uit een bundeltje van

bij elkaar gepakte

dromen.

Dat wereldje was perfect

tot ik begon te leren

mijn gevoelens

zo vreemd.

Ik schreeuwde uit onmacht.

Het was een steen

in mijn hart die

niet gebroken kon worden.

Nu zie ik een stukje van

de hemel die open

mocht gaan

voor mij.

Met tranen in mijn ogen

bekijk ik de zonsondergang,

wetend dat hij ook weer

op zal komen.

Ik weet dat het weer goed

zal komen zolang

ik maar vertrouw. 

dit gedicht is geinspireerd op een songtekst waar ik een eigen draai aan heb gemaakt.